dimecres, de setembre 12, 2012


dissabte, de setembre 26, 2009

Brest



"Brest", Miossec.

dimecres, de març 04, 2009





dimecres, de gener 21, 2009



In the absence of your love
And in the absence of human touch
I have decided I'm throwing my arms
around all of Paris because only stone and steel
accept my love

In the absence of your smiling face
I traveled all over the place
and I have decided
Im throwing my arms around
all of Paris because only stone and steel
accept my love


Cuesta encontrar canciones de amor más bonitas. Las hay, sí, pero no tantas que sean mucho más bonitas.

Morrisey...
"Im throwing my arms around"

divendres, de desembre 19, 2008

No assse falta dezir nada más


Gracias Isabelle.

dijous, de desembre 11, 2008


Son unos 9 minutos. Vale la pena.

divendres, de novembre 28, 2008

divendres, de novembre 14, 2008


Valga como recordatorio que NO DEBO PERMITIR que me griten.
Eso me pasa por aceptar trabajar de sonidista con gente que NO tiene oído.

divendres, de novembre 07, 2008

diumenge, d’octubre 26, 2008

Penélope contra todos los peligros

dimecres, d’octubre 22, 2008





dimarts, d’octubre 14, 2008

Bajón


Nunca se termina de saber qué carajos te hace estar más cerca de una cultura que de otra, de un escritor que de otro, músico, actor o lo que sea. Ayer se murió Guillaume Depardieu de una neumonía, y me parece una mierda. Tenía 37 años, y me caía re bien...pfff, bajón, bajón.

La foto: Guillaume Depardieu y Jeanne Balibar en festival de cine de Berlin, el 15 février 2007, pour «Ne touchez pas la hache», adaptation par Jacques Rivette de La Duchesse de Langeais de Balzac. Besos...

dilluns, d’octubre 13, 2008

dijous, d’octubre 02, 2008

uia!

diumenge, de setembre 28, 2008

En mi revolución la publicidad no es una mierda sino...En mi revolución la publicidad no atiende a intereses económicos sino evolutivos. Evolutivos de conciencia y sensibilidad.
Puede que sea porque soy medio taradita, pero que el universo me lo conserve.
Y que la fuerza me acompañe.




Besos a tod@s y feliz finde.

dijous, de setembre 25, 2008

Filet de pobre: 8, 90 Euros.
Pd: la foto es de hoy a la tarde en la boquería.

diumenge, de setembre 21, 2008

Nada es salvaje si hay amor.

dissabte, de setembre 13, 2008

Antídoto nº1 para días abrasadoramente tristes: vestidos rojos y coups sensass


Que no que no no estiguis triste: nem a ballar.
Sandrine Collard. "Le coup sensass"
Bsos.
pd: No, no tengo la menor idea de lo que es un coup sensass, pero no importa.

La maternidad se penaliza, siempre.

- ¿Las mujeres brillantes tienen tantas facilidades como los hombres brillantes?

- No. Antes el sistema discriminaba a las mujeres científicas; hoy discrimina a las madres y las obliga a tener que elegir entre la excelencia científica y la maternidad. Fíjese en las estadísticas...

- La maternidad se penaliza en todo.

- Mire: mientras el 70 por ciento de los investigadores de elite tiene hijos y sigue tras tenerlos en esa elite sin problemas...

- Ya veo la gráfica.

- ... Sólo el 30 por ciento de las investigadoras consigue tener hijos y mantenerse en la elite. Muchas jóvenes promesas tienen que ceder dedicación a la ciencia para ser madres.






Mary Osborn, descubridora de la estructuras celulares. Bióloga del Instituto Max Planck y premio Unesco L´Oréal La Mujer y la Ciencia.

(Extracto de la entrevista de Lluís Amiguet aparecida hoy en la contraportada del periódico La Vanguardia.)

Para leer todo: aqui.
La imagen: Portada de hoy del periódico Libération.


pd: La señora Osborn habla de científicas, pero si cambiamos y ponemos "panaderas" o la profesión que a ustedes les parezca, la situación es exactamente la misma.

dimecres, de setembre 10, 2008

En unas horas...




Ya está, llegó el día. En pocas horas, Alderete inicia la gira del libro YO SOY UN DON NADIE, editado por Black Cat Bones Ediciones.

Esta nueva editorial con base en Lyon, Francia y próximamente en México, confió para su segundo título en el trabajo de Jorge Alderete. Yo soy un Don Nadie es editado en 3 idiomas, con prólogo de Bruno Galindo y con textos del Warpig y Gary Panter.

Los que estén por allá, ya saben. Empieza a las 20.00 hs.

La foto que ilustra este post es propiedad de la editorial Black Cat Bones.

dimarts, de setembre 09, 2008

Sí, sí, todo muy bonito, pero vos vení acá a darme unos besos que sino te reviento.


Ok, Pasado el exabrupto aviso a la comunidad:
Alderete sale de gira para presentar su libro "Yo soy un Don Nadie", editado por una editorial que ahora no me acuerdo porque son las dos de la madrugada y recién llego de ver Batman y no me voy a poner a mirar el mail, pero...enfin camaradas ya saben todo.
Que hay que comprar el libro si se puede y eso.
O mirarlo por internet cuando esté, e ir a beber a las presentaciones de Lyon, Nantes, París y otra ciudad q ahora tampoco me acuerdo.

Y a ustedes ya saben quienes, un dos tres....¡allá vamossss!
Apuren valijas, los libros, y Cla vos: unos dos bolsos vacíos, porfi, que hay que salir de compras dos días, esteeeee...dos días mínimo.

diumenge, de setembre 07, 2008


divendres, de setembre 05, 2008


Divina Dita. Y en la ópera.
Imágenes Google.


En el medio había otra cosa, pero no me acuerdo.

dijous, de setembre 04, 2008

dimarts, de setembre 02, 2008


Acaba de salir la publicidad del Colegio Las Lomas Oral, un sistema de becas que enseña a escuchar y a hablar a los niños sordos.
En la realización participaron varios artistas que pusieron imagen a algunas palabras, entre ellos Maxi Luchini, al que le tocó la palabra "papá".
No me extraña.

Conozco pocas personas que desempeñen tan bien el sagrado oficio.

Los chicos que no oyen, pueden hablar con las mismas palabras que usamos todos.
Y con muchas palabras, cada uno va a poder hacer su voz.

Hubo más gente que participó en el proyecto, pero ahora mismo no sé quienes. Digo no bien averigüe.

dijous, d’agost 28, 2008

Cambio y fuera - Cambio y dentro

Papá y Mamá ¡oh!



Sumo: La rubia tarada


La rubia, tarada, bronceada, aburrida
me dice ¿porqué te pelaste?
yo, por el aaaaaaaaaaaaaasco que dá tú sóciédád
por el pelo de hoy
¿cuánto gastaste..?

¿Te gustó el nuevo Bertolucci?
Baaaaaaasta, me voy,
rumbo a la puerta y después a un boliche a la esquina
a tomar una ginebra, con gente despierta

uáaaaaaaaaaaaaaaaaa !!!!!!

oh! mamá! papá y mamá!
papá y mamá! ¡oh!










pd: Luca querido queridísimo ¿por dónde andarás hoy...?

dissabte, d’agost 23, 2008

divendres, d’agost 22, 2008

dimecres, d’agost 20, 2008

dimecres, d’agost 13, 2008

diumenge, d’agost 10, 2008



...

Objects in the mirror...

dimarts, de juliol 15, 2008

Esta noche cantan para mí


...aunque ni idea de quién es Blosom. Pero no importa.
Bsos...

dilluns, de juliol 14, 2008


Si algún me pongo a hacer la lista de las canciones que más escuché en mi vida con los walk man clavados caminando por mi ciudad, al lado de los Beastie Boys, están ellas, seguridad asegurada....last Splashhhhhhh !!!!!

dissabte, de juliol 12, 2008

¡ Viva !


La canción: Whistle, del álbum "3 at last", de Sporto Kantes.
El vídeo es de NoBrain, que no sé quien es pero bueno. Bsos!

diumenge, de juliol 06, 2008

dimecres, de juliol 02, 2008

Seis grados de separación


...sí, y a veces menos y aún...

dilluns, de juny 23, 2008

Bolivia

diumenge, de juny 15, 2008



Esta es una de las tres imágenes que Caty hizo de forma desinteresada para la campaña convocada por la revista YO DONA.
Si te gusta, puedes votar aquí. La campaña es la presentada por la agencia de publicidad BBDO.

Treinta y dos creativos de siete agencias de publicidad españolas se suman a los hombres que no quieren ser cómplices de la violencia machista. Proponen siete inéditas e impacientes campañas contra los malos tratos.

Actualización hoy, 23.38 hs. Cambié el enlace a la página de Caty aquí sí podrán ver más de su obra. bsos i nanit.

divendres, de juny 13, 2008

Cosas bonitas que te pasan un dia

Salís de tu casa a tomar un café en tu librería favorita y resulta que...
...ves tu libro en la vitrina.
(lo sabía, pero me había olvidado :)

Si estos días se pasan por el Raval, no dejen de venir a ver la obra de Alma, y los cuadernos de Ed y Maxi. Hasta dentro de unos días se puede ver todavía lo mejor del "Festival internacional de libros de ilustrados".

dimecres, de juny 11, 2008

Of course

dissabte, de juny 07, 2008

Of course

divendres, de juny 06, 2008

dijous, de juny 05, 2008


Hay causas que uno sabe de antemano que están perdidas. Y qué?
Por eso no dejan de ser bonitas.
Brindemos, por las divinas causas perdidas. Ave!

dimarts, de juny 03, 2008

Tres martinis y arte pop

dimarts, de maig 27, 2008

La estrella que más ilumina


Después de los abrazos, los besos y la música, la escuela es aquello que más nos ilumina. O nos oscurece, depende.
Ser alumno es una de las cosas más lindas que hay en la vida. Y ser profesor, mucho más. Y aunque no puedan creerlo todavía se puede encontrar un profesor que dá clases y consigue que uno se emocione como si estuviera en un partido de fútbol.

Señores distribuidores de películas de cine:
Traigan ésta ya. Ya es ya, de ya de ahora. Gracias y besos. (Y abrazos, y escuelas y música),

Geo.

"Entre les murs" acaba de recibir la Palma de Oro en el Festival de Cannes.
Dirigida por Laurent Cantet, desde el libro de François Bégaudeu.

dijous, de maig 22, 2008


:)))
La canción: Better Off, de Thom Hell
La foto:...ehhh...:P

diumenge, de maig 18, 2008



Yo, tú y todos los demás, de Miranda July. Cuatro años después me siguen haciendo pensar, enterneciendo y reir las mismas partes exactas de la película.

dimecres, d’abril 30, 2008

Nace un Mamut

Me podría enrollar un montón a contarles y blá blá pero la verdad no hace falta. Hay cosas hablan por sí solas. Desde hoy, en todas la librerías de Barcelona pueden pedir MAMUT COMICS.
El Salón estuvo bien en el sentido de vender los libros, encontrar amigos y esas cosas. Pero servidora en donde lo pasó mejor fué aquí, para qué les voy a mentir :P




Venga, va...unas fotitos: aquí Dani Cruz firmando ejemplares, Gemma y más...

divendres, d’abril 11, 2008



"-Cada vez hables con una persona tenés que pensar que es, como mínimo, igual de inteligente que vos. Siempre."

después hacía un silencio y repetía:

"-...igual de inteligente como mínimo"





Me decía siempre: mi papá.
La foto: Ovidi Montllor (imágenes Google)

Para Sister, 'pa mi 'pa tots:

dimecres, d’abril 09, 2008



Amor, 31 de mayo de 1936

Mi muy queridísima y nunca olvidada Josefina mía: Ayer he recibido tu carta llena de querer que se me derramaba por todo el corazón y me lo hacía latir con más fuerza. Cómo no quieres que me alegre saber a cada momento que estás loca por mí, si cuando lo leo en tus cartas me siento tan feliz y tan contento en la vida.
Sería para mí una angustia muy grande si me encontrara en este muerdo sin tu querer, que es para lo que yo he nacido, guapa de mi alma.
Mira, Josefinita, sabes que escribes mejor que yo en el papel que te mando. Quiero que me escribas todas tus cartas en el papel de éste, porque además sabrás una cosa: no quiero que me escribas en el otro, aunque me gusta mucho el color, porque mi papel es más grande y me pones más cosas y se te hacen las cartas más largas, que es lo que yo quiero.
Por lo demás, no te preocupes que es papel de mi oficina y no importa que gaste poco o mucho porque aquí entra el papel por quintales. De modo, que no son tantos los gastos como tú te imaginas y lo que me gasto en sellos no me lo gasto en vicios, aunque no tengo ninguno, palabra.

Oye, nena mía, vida de mi corazón, no te había dicho hasta ahora que hace ya varias cartas que no me mandas ya pétalos de rosa. No quería decírtelo por si era que tú te olvidabas de ponerlo, pero por lo visto es que ya se ha deshojado del todo tu corazón y no me lo puedes mandar con tanto beso como lo cargabas en cada hoja.
Aún sigo abriendo con mucho cuidado las cartas por si viene, y no quiero que se caiga al suelo para que no se desperdicien los besos de mi morenita que me tiene cada momento que pasa más loco y más atontado. Mira, vida mía, mira, mira, que me muero por ti aquí y no voy a tener quien me entierre. Yo quiero que te traigan a mis brazos pronto, porque los tengo desesperados de tanto desearte, amorosita mía. Pero no te quiero decir estas cosas que tú no te desanimes y te pongas triste en ese cochino pueblo.

Me alegra mucho que haya encontrado trabajo tu hermano y que tu boca haya dado en representación de la mía muchos besos a Conchita, a Carmen, a Gertrudis, puedes volver a hacer lo mismo ahora, te doy permiso para que hagas otra vez de boca mía, aunque me parece te será muy difícil, corazoncito guapo, porque tendrás que hacerla más grande y más gruesa. Estoy muy contento ahora, porque cada día estoy más seguro de tu querer y del mío y creo que las cosas se han de arreglar muy pronto. No está resuelto todavía lo del libro de mi amigo y como a mí me habían de pagar el viaje para hablar en Orihuela en el Salón Novedades de él y eso no está hecho todavía…Ya sabes que no te aseguré que fuera cierto para junio. No me mates que no vas a poder vivir sin mí. Yo creo que aún se arreglará la cosa para que antes que termine el mes y pueda ir. Lo que no quiero es que creas que voy a ir y luego no vaya.
Pero iré, no te preocupes antes de que termine este mes seguramente. Ya te avisaré también pronto para que vayas a donde haya una radio a eso de las nueve menos diez, porque dentro de un mes a lo más voy a hablar en Unión-Radio de Madrid, que me han llamado para hacerlo y me darán diez duros. Y te diré el día fijo para que me oigas. Yo tengo las mismas ganas que tú de estrechar tus manos, por no decir más, no me trates de envidioso. Será muy pronto, paloma de mis ojos, ya verás como sí.

Lleva cuidado con el viento, que no te tire más tinteros porque te vas a ir a la ruina. ¿Cuántos besos quieres? ¿mil? Eso es muy poco: Toma toda mi boca y toda mi alma y sírvete los que quieras.

Adiós, come mucho y gasta poco

Miguel

(en los márgenes) Diviértete mucho y no gastes nada. Que nos tenemos que casar.








Carta de Miguel Hernández a Josefina Manresa.
La foto: Miguel Hernández en el frente de guerra.
(Imágenes Google)

dimarts, d’abril 08, 2008

Tortel is love





"Los amigos que no me salvaron la vida

pude ser
que ya los hubiera cansado

o puede
que fueran traidores

nunca se puede saber."





La letra/la canción:
"Por ahora demo/Yo me salvé con esta canción".
(Tortel)
pd: Si quieren, escuchen...:)

diumenge, d’abril 06, 2008

Demasiada luz encandila y: nos deja ciegos


Love of mine some day you will die
But I'll be close behind
I'll follow you into the dark

No blinding light or tunnels to gates of white
Just our hands clasped so tight
Waiting for the hint of a spark
If heaven and hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the no's on their vacancy signs

If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark

In Catholic school as vicious as Roman rule
I got my knuckles brusied by a lady in black
And I held my toungue as she told me
"Son fear is the heart of love"
So I never went back

If heaven and hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the no's on their vacancy signs

If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark

You and me have seen everything to see
From Bangkok to Calgary
And the soles of your shoes are all worn down
The time for sleep is now
It's nothing to cry about
Cause we'll hold each other soon
The blackest of rooms

If heaven and hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the no's on their vacancy signs

If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark
Then I'll follow you into the dark

dimarts, d’abril 01, 2008

Cosa credi di poter fare nel mio circo..?

Este año, Argentina es el país invitado de honor a la Feria Internacional del Libri per ragazzi de Bologna.
Así que hacia allá partieron un montón de amigos, a comer helados y el mejor tiramisú del mundo. Arropado entre ellos: mon p'tit Joaquin:
...porque después del éxito de Sármede, fue invitado a participar a la expo de Bologna. El libro ya tuvo dos premios de la Asociación de Ilustradores ALIJA y uno de la gente normal así de la vida, porque desde hace meses está seleccionado por el Plan Nacional de Lectura.
Si tenemos en cuenta que para el 90 (NOVENTA) porciento de los chicos del mundo los únicos (LOS UNICOS) libros que pasan por sus manos son los que les dan en la escuela, pos...que más que un provilegio es un HONOR que hayan premiado al libro con eso, sea lo que sea eso.


En octubre nos invitaron a leer el cuento en una bibioteca re linda que ahora no me acuerdo como se llama, y fué genial. Al menos eso fué lo que me dijeron, porque requerimientos muy requeridos me requerían y decidí no ir a los alláes. Pero salió todo muy pero que muy bonito, con felicitaciones al trabajo del maestro Uberuaga, invitaciones y todo eso. El viaje de Joaquín y los pájaros empezó allá nosehacecuánto y parece que sigue...y sigue. Es genial !!!
Enfin, que eso. A Luchini no le deseo más suerte que la que tiene porque sería un escándalo, pero sí aprofito y mando besos & abrazos, a Elenio, Carmen, Diego, Mariana y toda la peña. Y, aunque ya lo saben, de paso les digo que los quiero un montón.

Como cereza les dejo la traducción que hizo el escritor Gabriel Barnes, uno de los pocos dandys que quedan en este mundo cada día más destartaláo. Gracias Gabo, tu traducción es un lujazo, y quedamos, todos, a la espera de eso aquello que estás preparando ;-)


"COSA CREDI DI POTER FARE NEL MIO CIRCO..?"


Quella mattina il circo arrivò in città.

Gioacchino dormiva, ma il rumore che facevano gli elefanti lo svegliò.

Nel vedere la carovana del circo, non ebbe il minimo dubbio: doveva aggregarsi pure lui e lavorare con loro.

Uscì dal letto e si vestì come un razzo.

Quando si fece giorno, Gioacchino si sentiva molto agitato,
ma deciso a non lasciarsi tradire dai nervi. Nel circo tutti sarebbero rimasti sbalorditi quando lui dimostrasse cosa era capace di fare.

E così, molto elegante e sfoggiando un paio di scarpe nuove, regalo della sua nonna, Gioacchino chiamò alla porta del carrozzone più grosso, sperando di trovare il proprietario del circo.

La porta si aprì e apparve un uomo mezzo addormentato e di cattivissimo umore, che gli disse:

-Adesso non voglio ascoltare una sola parola. Il viaggio fin qui é stato molto faticoso e lo unico che voglio é continuare a dormire. Torna più tardi e ne riparliamo.

Gioacchino tornò a casa un po’ preoccupato: l’incontro con il proprietario del circo non era andato proprio liscio come lui aveva immaginato.

Si disse che forse tanti viaggi e tanta responsabilità rendevano la gente del circo un po’ strana. Ma sicuramente, la prossima volta lo avrebbero trattato con più amabilità. E chissà cosa avrebbero detto nel vedere cosa lui era capace di fare!

Quella notte Gioacchino andò a letto molto presto, e si addormentò pensando nel circo. Allo scoccare della mezzanotte…cominciò a sognare. Sognò con uccelli. Il suo sogno era pieno zeppo di bellissimi uccellini colorati..!

Il giorno dopo, Gioacchino tornò a bussare alla porta del proprietario del circo: Toc-Toc! E il proprietario del circo gli disse:

-Un’altra volta tu! Non vedi che sono molto occupato? Fra pochi minuti comincerà lo spettacolo…Suvvia, in fretta, dimmi cosa vuoi!

L’uomo era molto impaziente, e per Gioacchino era difficile, così sui due piedi, dire qualcosa. Pero si armò di coraggio e disse:

-Sono qui perché voglio lavorare nel circo!

-Ah! –rise l’uomo- vuoi lavorare con noi? Quésta é buona. E cosa credi di poter fare nel mio circo? Pulire le gabbie degli animali, forse? Dar da mangiare agli elefanti? Raccogliere i biglietti all’ ingresso?

Tutte queste domande spaventarono un po’ Gioacchino, ma lui decise di andare avanti con coraggio. E tutto d’un fiato disse:

-Io posso imitare gli uccelli.

-Oh! Ah! Ah! Che sciocchezza! –disse ridendo il proprietario del circo- Un altro imitatore! Io non sopporto il rumore fastidioso degli uccelli!

-Ma no…-disse Gioacchino-. Lei non mi ha capito…

-Ho capito perfettamente–disse il propietario del circo-. Sono in questo mestiere da più di trent’anni e so riconoscere una persona con talento molto prima che la persona lo sappia. Non so se ti rendi conto di chi sono io? Sono il propietario di un circo molto importante! Tu sei un altro imitatore. Ne ho una lista di trecento e tutti bravissimi, senza contare tutti gli altri che vengono a chiedermi lavoro in ogni città. Scusa, ma non mi interressi. E ora vattene via, che già comincia lo spettacolo


Gioacchino aprì la bocca per rispondere, ma non ebbe il tempo di dire una sola parola, lo spettacolo stava per cominciare ed il proprietario del circo gli chiuse la porta in faccia con un sonoro: BLAM!

Gioacchino rimase di stucco davanti alla porta chiusa. Non sapeva cosa fare. Si sentiva molto, molto triste, ma ad un tratto… cominciò a sentire degli strani rumori.

Guardò in alto, verso il cielo, e vide che stavano arrivando centinaia di uccelli. Erano proprio tanti e di tutti i colori.

Allora Gioacchino capì che finalmente era arrivato il momento di fare quello che sapeva fare:

aprì le braccia come ali, e tranquillamente, come un uccello, cominciò a volare.



Fin.